وبلاگ قائم مقام نوشت:
همه دولتها، کم و بیش و با توجه به مصالحشان، سانسور می‌کنند. سانسورِ سنتی در بسیاری کشورها تقریباً منسوخ شده است. در این کشورها روش‌های متنوعی به‌کار گرفته می‌شود که بیشتر از نوع پنهان‌کاری و وارونه‌سازی است تا سانسور محرمعلی‌خانی.
در ایران، همراهِ روش‌های جدید، سانسور سنتی نیز به شدّت رواج دارد و روش کار درست مانند صد و چهل-پنجاه سال پیش است. نتیجه اینکه مردم امروز ایران مثل ایرانیانِ قرن گذشته حقیقت را در منابع خارج از ایران می‌جویند. آن‌موقع منبع حقیقت برای ایرانیان «قانون» و «حکمت» و «ثریا» و «پرورش» و «حبل‌المتین» بود و حالا ایرانی حقیقت را در «بی بی سی» و «اِی پی» و سایت‌ها و خبرگزاری‌هایی می‌جوید که پایگاهشان در ایران نیست. بازنده ی این ماجرا دولتها است چون در این شرایط هر روز که بگذرد مردم اعتماد کمتری به آنان خواهند داشت. تا چند دهه پیش این شکل سانسور جواب می‌داد چرا که روش سانسور بر روش‌های اطلاع‌رسانی برتری داشت. امروز روش‌های اطلاع‌رسانی از روش سنتی سانسور قوی‌تر و متنوع‌تر هستند.
اعتمادالسلطنه در عهد ناصری می‌نویسد «در اوایل طلوع نیّر این دولت مقرر گردیده که هیچ کتابی و جریده و اعلانی و امثال ذلک در هر کارخانه از مطابع جمیع ممالک محروسه ایران مطبوع نیفتد الا پس از مطالعه مدیر این اداره و امضای وی. از وقتی که مسئولیت انطباعات با نگارنده شده‌است، نشان امضا را مهری قرار داده مشتمل بر عبارت ملاحظه شد، و صورت شیری خفته و خورشید»*
وَ این در حالی است که در همان عهد و زمانه، امین‌الدوله در نامه‌ای به ملکم اعتراف می‌کند که گرچه به‌دستور ناصرالدین‌شاه روزنامه قانون را در پستخانه توقیف می‌کرده، بسته توقیفی را به خانه می‌برده و بین آزادی‌خواهان پخش می‌کرده است**.
*از باب هشتم کتاب «المآثر والآثار» تألیف اعتمادالسلطنه.
**آدمیت، فریدون، اندیشه‌های میرزا آقا‌خان کرمانی، تهران، کتابخان? طهوری، 1346، ص
|
امتیاز مطلب : 2
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
